Chód patologiczny

1.

CHÓD PATOLOGICZNY

2.

Oceny chodu patologicznego dokonujemy na podstawie
obserwacji i sposobu poruszania się pacjenta. Zwracamy
uwagę na naprzemienność chodu, płynność i symetrię, a
także ruchy poszczególnych części ciała, a kompletną
patologią lokomocji jest zjawisko astazji i abazji.

3.

ASTAZJA
NIEMOŻNOŚĆ CHODZENIA, STANIA NA
SKUTEK ZABURZEŃ W OŚRODKOWYM
UKŁADZIE NERWOWYM, CZASEM W
BŁĘDNIKU

4.

ABAZJA
NIEMOŻNOŚĆ CHODZENIA

5.

MECHANIZMY KOMPENSACJE I PATOLOGIE – FAZA PODPORU
- brak liniowości kończyn dolnych,
- przeprost stawu kolanowego,
- brak wyprostu w biodrze,
- objaw Duchenna,
- objaw Trendelemburga,
- stopa opadająca.

6.

MECHANIZMY KOMPENSACYJNE I PATOLOGIE – FAZA
PRZENOSZENIA
- obwodzenie
- stopa opadająca.
- nadaktywne zgięcie biodra,
- niewystarczające zgięcie biodra

7.

CHÓD ANTALGICZNY
Nazywany jest także chodem przeciwbólowym, ponieważ spowodowany
jest pojawiającymi się podczas normalnego chodu dolegliwościami
bólowymi. Często zauważa się go u osób cierpiących na ostrogę piętową, a
także przy stanie zapalnym kości i więzadeł.

8.

c.d CHÓD ANTALGICZNY
Chory stara się maksymalnie skrócić czas obciążania chorej kończyny. W
efekcie nie istnieje jeden sposób przejawu tego chodu, gdyż każdy
pacjent dobiera go indywidualnie do własnych potrzeb, dlatego może
różnić się u poszczególnych osób w zależności od jednostki chorobowej.

9.

CHÓD KACZKOWATY
Chód kaczkowaty występuje u pacjentów z niedowładem mięśni
obręczy biodrowej i ud, co jest powodem kołysania się na boki podczas
chodu lub trudnościami z wchodzeniem po schodach.
Najczęstszą przyczyną jest porażenie mięśnia pośladkowego wielkiego.

10.

c.d CHÓD KACZKOWATY
W efekcie, na początku fazy podparcia występuje cofnięcie tułowia i
wysunięcie biodra do przodu po stronie kończyny dolnej chorej. Przy
jednostronnej niewydolności podczas stania na nodze
chorej miednica opada po stronie zdrowej (objaw Trendelenburga). W
czasie chodu pojawia się naprzemienne pochylanie miednicy w jedną,
a barków w drugą stronę (objaw Duchenne’a).

11.

Do głównych przyczyn chodu kaczkowatego zalicza się dysplazję, zwichnięcie
obu stawów biodrowych, miopatie i dystrofie mięśniowe.

12.

WYKONANIE:
1. Pacjent w staniu, dla lepszego balansu może podtrzymywać się ściany,
2. Pacjent zgina jedno biodro do 90 stopni,
3. Badający ocenia położenie talerzy biodrowych po obu stronach. Talerz
biodrowy po stronie zgiętego biodra powinien być wyżej.
WYNIK POZYTYWNY:
Jeśli talerz biodrowy po stronie nogi zgiętej obniży się poniżej talerza
biodrowego nogi podporowej, oznacza to osłabienie mięśni odwodzących
biodro (mięsień pośladkowy średni i mały) po stronie nogi podporowej.
Niektórzy autorzy sugerują, że nieprawidłowa pozycja powinna utrzymać
się przez minimum 30 sekund.

13.

Z objawem Duchenne'a będziemy mieć do czynienia, gdy
pochylenie miednicy spowoduje konieczność kompensacji
przemieszczonego punktu ciężkości ciała, która następuje przez
pochylenie górnej części tułowia w kierunku stojącej kończyny.

14.

CHÓD BRODZĄCY
Zwany także chodem bocianim lub chodem kogucim.
Wynika z niedowładu mięśni grupy przedniej i bocznej
podudzia o charakterze uszkodzenia dolnego neuronu
czuciowego.
W efekcie przyczyną jest najczęściej uszkodzenie nerwu
strzałkowego, co objawia się opadaniem stopy. Chory
poruszając się zgina mocno staw kolanowy i unosi
opadającą stopę tak, aby nie zahaczać czubkami palców o
ziemię.

15.

Brak działania mięśni zginaczy grzbietowych stopy
Brak prawidłowego funkcjonowania tych mięśni powoduje:
• opadanie stopy w czasie fazy wykroku;
• zwiększone zginanie w stawach biodrowym i kolanowym;
• przy dotknięciu piętą podłoża charakterystyczne „klapnięcie” stopą.
• rotacja zewnętrzna kończyny dolnej kompensuje brak czynności zginaczy grzbietowych
stopy.
Wyżej podane typowe cechy chodu chorych z niedowładami lub porażeniami poszczególnych
grup mięśni to przeciętnie spotykane sposoby kompensacji niedomogi mięśni. Każdy z tych
sposobów może wykazywać pewne różnice u poszczególnych pacjentów.
Poza tym należy zaznaczyć, że rzadko spotyka się izolowane porażenia mięśni. Przeważnie
wiele grup mięśni objętych jest niedomogą, stąd i chód patologiczny jest bardziej złożony.
Znając jednak mechanizm prawidłowego chodu oraz podstawowe cechy
chodu patologicznego w przypadku izolowanych porażeń łatwiej rozumie się ten problem. W
związku z tym natrafia się na mniejsze trudności w prowadzeniu nauki chodzenia u chorych z
dysfunkcjami narządu ruchu.

16.

CHÓD DROBNYM KROKIEM
W tym rodzaju poruszania się wykrok jest nienaturalnie
zmniejszony. W efekcie długość kroku jest mniejsza, a liczba
kroków w jednostce czasu większa. Należy jednak wiedzieć, że
to normalny krok u osób krótkonogich.

17.

CHÓD KŁANIAJĄCY
Tego rodzaju chód występuje podczas przykurczu i
sztywności stawów biodrowych i stawów kolanowych (przy
jednoczesnym ograniczeniu ruchu w odcinku lędźwiowym)

18.

CHÓD KOŁYSZĄCY
Często chód ten spostrzegany jest u kobiet. Sprzężone w
działaniu mięsień pośladkowy średni i naprężacz powięzi
szerokiej po stronie podporu oraz mięsień prostownik grzbietu po
stronie wykroku włączają się w akcję w pewnym zwolnieniu. W
efekcie tego zwiększa się ruch unoszenia i obniżania miednicy w
płaszczyźnie czołowej i jej przechylanie po stronie wykroku z
równoczesnym większym obciążeniem barku po stronie wykroku.

19.

CHÓD KOSZĄCY
Chód koszący zwany jest także chodem hemiparetycznym. Występuje u
pacjentów z niedowładem spastycznym, połowiczym pochodzenia
mózgowego (po udarze mózgu z porażeniem połowiczym, wiąże się więc
z uszkodzeniem dróg piramidowych).

20.

c.d CHÓD KOSZĄCY
Pacjent wykonując wykrok chorą kończyną zatacza nią łuk („kosi”),
ponieważ jest ona objęta niedowładem spastycznym. Pochyla się
przy tym na stronę zdrową (obserwujemy boczne zgięcie tułowia),
stąd nazwa dolegliwości. Warto wspomnieć, że przy spastyczności
kończyna górna często jest przywiedziona i zgięta w stawie
łokciowym. Nie ma zatem właściwego balansu kończyn górnych.

21.

Modulacja odruchu Hoffmanna
Jest objawem neurofizjologicznego procesu nerwowej kontroli ruchu funkcji kroczenia. Na
podstawie wyniku tego badania można kwantyfikować prawidłowy i zaburzony
neuromechanizm chodu człowieka.
Badanie powtarza się sześciokrotnie dla każdego z sześciu kolejnych odstępów czasowych
całego cyklu jednego kroku tą samą kończyną.
U osoby zdrowej występuje naprzemiennie wzrastanie (w fazie podporu) i obniżanie (w fazie
wymachu) amplitudy odruchu Hoffmanna. Wskazuje to na występowanie zstępującego z
ośrodków ponadrdzeniowych naprzemiennie występującego torowania i hamowania
presynaptycznego biegunów motoneuronów rdzenia kręgowego.
U pacjenta z poudarowym niedowładem połowiczym występuje zaburzenie
neuromechanizmu modulacji odruchów Hoffmanna. Zaburzenie polega na osłabieniu
zstępującego hamowania presynaptycznego motoneuronów rdzeniowych po stronie
niedowładu.
Ten patologiczny neuromechanizm leży u podstaw obserwowanego u hemiplegika chodu
koszącego

22.

CHÓD MAJESTSTYCZNY
W tego rodzaju chodzie noga wykroczna otrzymuje
nadmierne przyspieszenie i prostuje się, nim pięta
osiągnie podłoże. W rezultacie przedłuża to czas
trwania kroku, a tułów się cofa. Jest to chód
nienaturalny i nieekonomiczny. Obserwuje się go u
osób kroczących wolno w uroczystych pochodach.

23.

CHÓD NA SZEROKIEJ PODSTAWIE
Chód na szerokiej podstawie to inaczej chód niestabilny. Występuje
przy zaburzeniach czucia głębokiego i powierzchownego, gdy
dochodzi do uszkodzeń więzadeł pobocznych piszczelowych i
strzałkowych, zerwania łąkotek w stawie kolanowym.

24.

CHÓD PARETYCZNY
Inna nazwa tego chodu to chód niedowładny. Występuje u pacjentów z
niedowładem obu kończyn dolnych. W efekcie chory porusza się z trudnością,
powłóczy nogami, z trudem odrywa stopę od podłoża. Jest znamienny dla
niedowładu wiotkiego kończyn dolnych.
Polega na podciąganiu i szuraniu stopami przy unieruchomionych na skutek
spastyczności stawach kolanowych. Chory porusza się powoli i z wysiłkiem,
zwykle podpierając się przy tym laską lub korzystając z pomocy drugiej osoby.
Często zgina kończyny w kolanach, niekiedy chwieje się i pada

25.

CHÓD PARKINSONOWSKI
Chód parkinsonowski to objaw związany z trudnością w
poruszaniu się związany między innymi z
charakterystyczną sylwetką osoby chorej. Jest ona
usztywniona i pochylona do przodu, a sam pacjent
wykazuje zwiększoną zdolność do upadków. Zaburzenia
postawy obejmują również pogłębioną kifozę, zgięciowe
ustawienie stawów biodrowych oraz kolanowych.

26.

CHÓD SPASTYCZNY
Chód spastyczny zwany jest także chodem nożycowym lub
chodem kurczowym. Chory w niewielkim stopniu zgina
kończyny w stawach, idzie drobnymi kroczkami i szura przy
tym stopami po podłodze. Kończyny dolne poruszają się wolno
i sztywno, a uda są silnie przywiedzione. W efekcie podudzia
mogą się krzyżować podczas chodzenia. Stopy mogą być zgięte
podeszwowo i odwrócone. Dodatkowo zdarza się, że chory
zahacza palcami stóp o podłoże.

27.

Typowe przyczyny pojawienia się chodu spastycznego
obejmują:
ucisk rdzenia kręgowego;
uraz lub operacja rdzenia kręgowego;
uraz okołoporodowy lub wady wrodzone, np. mózgowe
porażenie dziecięce;
stwardnienie rozsiane;
choroba neuronu ruchowego;
oponiak przystrzałkowy;
podostre złożone zwyrodnienie rdzenia kręgowego.

28.

Chód tylkopowrózkowy
Chód tylnopowrózkowy nazywa się także chodem ataktycznym, chodem
defiladowym lub chodem sznurowym. Za przyczyny tego stanu uznaje się
zaburzenia czucia głębokiego w chorobie sznurowej. Ten typ chodu
występuje zatem u chorych z zaburzeniami czucia proprioceptywnego. Jest
on typowy dla ataksji móżdżkowej i sznurowej oraz dla pląsawicy.

29.

c.d CHÓD TYLKOPOWRÓZKOWY
Chód tylnopowrózkowy polega na wyrzucaniu nadmiernie zgiętej w stawie
kolanowym kończyny dolnej ku przodowi. Towarzyszy temu silne uderzanie
nogą o podłoże, chód cechuje się znaczną chwiejnością. Chorzy nie są
świadomi ułożenia kończyn dolnych, kiedy nie patrzą na nie. W związku z tym
chodzą na szerokiej podstawie, niepewnymi krokami o różnej długości.
Dodatkowo silnie zginają kończyny w stawach biodrowych i stawach
kolanowych oraz wyrzucają kończyny do przodu, z reguły silnie uderzając przy
tym piętą o podłoże.

30.

Próba Romberga
Ocenia równowagę statyczną. Pacjent stoi na baczność ze złączonymi
stopami. Kończyny górne badanego są wyprostowane i wyciągnięte
do przodu. Fizjoterapeuta ma obowiązek asekurowania pacjenta.
Następnie ocenia jego równowagę, najpierw przy otwartych oczach,
a później przy zamkniętych.
Podczas omawiania tego testu warto wspomnieć, że spore znaczenie
diagnostyczne przy badaniu chodu pacjenta ma test Up & Go czy test
tandemowy.

31.

TEST „ WSTAŃ I IDŹ”
- SŁUŻY DO OCENY SPRAWNOŚCI FUNKCJONALNEJ I RYZYKA UPADKU
Na komendę „START” badany ma za zadanie:
1.Wstać z krzesła
2.Pokonać w normalnym tempie dystans 3 m.
3.Przekroczyć linię kończącą wyznaczony dystans
4.Wykonać obrót o 180 stopni
5.Wrócić do krzesła i ponownie przyjąć pozycje siedzącą

32.

WYNIKI :
< 10 sekund – norma, sprawność funkcjonalna prawidłowa ; (małe ryzyko
upadków)
10-19 sekund - badany może samodzielnie wychodzić na zewnątrz, nie
potrzebuje sprzętu
pomocniczego do chodzenia, samodzielny w większości czynności dnia
codziennego, wskazana pogłębiona ocena ryzyka upadków;( średnie ryzyko
upadków )
>/= 19 sekund – znacznie ograniczona sprawność funkcjonalna , nie może
sam wychodzić na zewnątrz, zalecany sprzęt pomocniczy do chodzenia ,(duże
ryzyko upadków

33.

Jak ćwiczyć chód po udarze mózgu - orteza HabilisOrto - Bing video
CHÓD PO UDARZE