Сяргей Іванавіч Грахоўскі

1.

Сяргей Іванавіч Грахоўскі
12 сентября 1913 - 11 декабря 2002

2.

Біяграфія
Нарадзіўся ў сялянскай
сям'і. У 1914 году разам з
бацькамі пераехаў у
мястэчка Глуск на
Магілёўшчыне. У 1930
годзе пачаў працаваць
рабочым на Бабруйскім
дрэваапрацоўчым заводзе.
У 1931-1932 працаваў
карэктарам у Дзяржаўным
выдавецтве БССР, у газеце
«Чырвоная змена».

3.

Скончыў газетна-выдавецкі
факультэт літаратурнага
факультэта Мінскага
педагагічнага інстытута (1935),
працаваў рэдактарам на
Беларускім радыё,
выкладчыкам літаратуры на
літаратурным факультэце
Беларускага дзяржаўнага
ўніверсітэта.

4.

Творчасць
Дэбютаваў вершам у 1926 году. Аўтар
паэтычных зборнікаў «Дзень
нараджэння» (1958) , «Чаканне»
(1960), «Вы зайздросціце сонца»
(1963), «Памяць» (1965), «Тры
вымярэнні» (1967), «Вершы» (1968 ). ),
«Паэма пра дарогі" (1970), «Зіма»
(1976), «Лірыка» (1978), «3ascuration»
(1978), «Восеньскія гнязда» (1982),
«Кругі надзеі» (1985), «Я веру »(1987),«
Радасць і боль »(1988). Кнігі вершаў
для дзяцей «Ад вясны да вясны»
(1959), «Сёння і заўтра» (1961),
«Палаючыя бабёр» (1966), «Сонечны
след» (1980), «Знаходка» (1985),
апавяданні «Святло» у вуграх »(1972).

5.

Аўтар эсэ «Горад моладзі»
(1960), зборніка апавяданняў
«Які вялікі дзень» (1966),
дакументальных фільмаў
«Рудабельская рэспубліка»
(рэжысёр Тэатр Купалы і
Гомельская абласная драма
1968 году; у 1972 году зняў
аднайменны фільм) «Суровы
дабрыня» ( 1977), апавяданні
«Ранні снег» (1975), «Гарачае
лета» (1974), «Сустрэча з
сабой» (1988), «Споведзь»
(вершы, аўтабіяграфічныя
апавяданні, 1990), мемуары
«Ды і быў» (1986) [1].

6.

Апублікаваў кнігу «Мінск»
(1971) і нарыс на маральнаэтычную тэму «Бацькі і
дзеці» (1972). Аўтар
успомніў перыяд рэпрэсій
(аўтабіяграфічная трылогія
«Такія сінія снягі», 1988;
«Зона маўчання», 1990; «З
воўчым білетам», 1991).
Перакладаў на беларускую
мову творы рускіх,
украінскіх, літоўскіх,
латышскіх, таджыкскіх,
грузінскіх, Аварская,
чэшскіх, славацкіх паэтаў.

7.

Сяргей Грахоўскі
З паэмы «Уцекачы
Я быў яшчэ спачатку дужы, тонкі,
высокі, малады.
Пілаваў, калоў, і толькі трэскі
Ляцелі над маёй бядой.
У прайгранай старэнькай куфайцы
Рэзаў бярозы кожны дзень,
Ад маленькай і нішчымнай паяння
Хістаючыся на ветры, як цень.
Пілаваў, не памятаючы, хто і дзе я,
І цяжкі крыж свой нёс, як мог,
Каб да вясны ў штрафным Кандзі
Мяне ў свой рай не прыняў Бог.
У жыцці толькі на парозе,
Я ледзь шлях азначыў свой.
Але раптам казённыя дарогі
Таптаць пагнаў мяне канвой.

8.

Арышт
Арыштаваны 20 кастрычніка 1936
года ў Мінску па адрасе: вул.
Цнянскага, 28а, кв. 1. 2 кастрычніка
1937 гады ён быў асуджаны
пазасудовых органам НКВД як «член
контррэвалюцыйнай нацыянальнафашысцкай арганізацыі» і за
«антысавецкую дзейнасць» за 10
гадоў ППК. Верагодна, нейкі час ён
знаходзіўся ў унженском лагеры
НКУС (руская) бел. Горкаўская вобл.
(Ст. Сухобязводное (рус.) Бел.).
Вызвалены 19 кастрычніка 1946 года.
Пасля вызвалення выкладаў рускую
мову і літаратуру ў Урэцкай сярэдняй
школе Слуцкага раёна (1946-1949).

9.

У 1947 году С. Грахоўскі быў апраўданы,
але 19 мая 1949 года яго зноў арыштавалі.
Асуджаны на спецыяльным пасяджэнні
камітэта дзяржаўнай бяспекі СССР 27
жніўня 1949 г. у пасёлку ў Новасібірскай
вобласці, дзе працаваў настаўнікам. У
першым выпадку ён быў рэабілітаваны
Прэзідыумам Вярхоўнага суда БССР 19
кастрычніка 1955 гады, у другім - 21
кастрычніка 1955 года. З 1956 года ён жыў у
Мінску. У 1957-1973 працаваў у часопісах
«Бяроза» - начальнік рэдакцыі (1957-1959),
«Вясёлка» (1960-1973); Літкансультанта
Саюза пісьменнікаў БССР (1959-1960). З
1973 па 1974 год ён быў адказным
сакратаром камітэта па дзяржаўных прэміях
БССР у галіне літаратуры, мастацтва і. Член
Саюза пісьменнікаў СССРс 1956 году.
Выйшаў на пенсію ў 1974 годзе.

10.

Узнагароды
Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя. А.
Куляшова сумеснага прадпрыемства
БССР (1983) за калекцыю "Восеньскія
гнязда"
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі ім.
Коласа за калекцыю «Споведзь».

11.

Спасибо за внимание!