Społeczność etniczna czy też grupa etniczna jest to zbiorowość, którą łączy wspólne pochodzenie, kultura, język

1.

Społeczność etniczna czy też grupa etniczna jest to
zbiorowość, którą łączy wspólne pochodzenie, kultura, język,
religia i zamieszkuje dany obszar. Przykładem grupy etnicznej
są Tatarzy albo Łemkowie w Polsce.Grupa etniczna może być
narodem albo może się nim stać, ale nie musi. Przeważnie
społeczność etniczna jest mniej ustrukturyzowana niż naród.

2.

Łowiczanie, zamieszkujący tereny dawnego Księcia Łowickiego, w folklorystyce polskiej wyróżniają się niezwykle barwną sztuką ludową,
dynamicznym tańcem i skoczną muzyką. Znakiem charakterystycznym dla tego regionu stało się unikatowe rękodzieło – mowa tu oczywiście o
słynnych łowickich wycinankach, które zyskały sławę nie tylko w Polsce, ale również poza granicami kraju.Dziś łowickie motywy wzornicze
przeżywają renesans popularności i stały się produktem, który ma zastosowanie komercyjne. Wycinanki łowickie jako jedyne w Polsce
wykorzystują mnogość kolorów, ponieważ składają się z wielu barwnych warstw, naklejanych na siebie – stąd też ich nazwa: wyklejanki.
Oprócz wycinanek Łowiczanie słyną z wyśmienitych przetworów owocowych: dżemów, soków i powideł, a także z doskonałych warzywnych
przecierów, kiszonek i marynat.
Łowickie stroje ludowe wyróżniają się wizualnie na tle pozostałych regionów Polski wielobarwnością słynnych „pasiaków” – tkanin, ozdobionych
charakterystycznym zestawieniem wielokolorowych pasów rozłożonych w większości na zielonym, pomarańczowym lub czerwonym tle. Z
pasiaków szyje się kiecki, zapaski i spodnie Łowiczan, jak również łowickie bieżniki, dywany, kilimy, narzuty oraz inne wyroby wykonane z tkanin
wełniakowych.Dawnych mieszkańców tego regionu nazywano Księżakami Łowickimi. Cechowała ich odrębna kultura, silnie związana z wsią i
wyróżniająca się także w łowickiej gwarze. Obecnie najczęściej zalicza się ją do dialektu mazowieckiego, choć posiada ona również elementy
dialektu małopolskiego. Łowiczanie starają się podtrzymać tradycyjną kulturę regionalną, ponieważ stanowi ona nie tylko wielopokoleniowy
dorobek tradycji przodków, ale też jest doskonałym wabikiem dla turystów. W regionie działają liczne zespoły pieśni i tańca, kółka gospodyń
wiejskich, artystów oraz miłośników sztuki ludowej, dzięki którym łowicki folklor jest ciągle żywy. Powołano do życia także wypożyczalnie
wełniaków i strojów ludowych, dzięki którym każdy przez chwilę może poczuć się jak prawdziwy łowicki Księżak.

3.

Co to Gwara — Dialekt to odmiana języka ogólnego (narodowego) charakterystycznego dla jakiegoś
większego terytorium. Natomiast gwara to język używany na mniejszym terenie, np. w gminie, wsi, nie
podlega regułom i normom poprawnościowym języka ogólnego.

4.

Folklor łowicki swoim zasięgiem obejmuje tereny dawnego Księstwa Łowickiego (XVII-XVIII w.), ziem leżących wokół
dwóch miast Łowicza oraz Skierniewic stanowiących uposażenie biskupstwa gnieźnieńskiego. Rozsławiło go na świecie
czasopismo „National Geographic”, gdzie w numerze marcowym z 1933 r. ukazała się galeria kolorowych zdjęć
mieszkańców miasta i okolic w tradycyjnych strojach łowickich. Duży wpływ na popularyzację tego regionu miała też
powieść Władysława Stanisława Reymonta „Chłopi”. To właśnie w miejscowości Lipce, położonej w Księstwie Łowickim,
pracował i pisał swoją powieść noblista.
Na folklor łowicki składa się kilka elementów, tj. stroje, gwara, taniec i muzyka, święta łowickie (barwna procesja Bożego
Ciała) i rękodzieła łowickie, m.in. wycinanki i pająki tworzone z kolorowego papieru. Warto dodać, że staraniem władz
Łowicza tradycja tworzenia sztuki ludowej jest nadal kontynuowana, a jej liczne zbiory można podziwiać w Muzeum Miasta
Łowicza, w skansenie Wsi Łowickiej w Maurzycach oraz w prywatnym Muzeum Państwa Brzozowskich w Sromowie.