Паэт Аляксандр Мельнікаў

1.

Паэт-зямляк, урач-радыёлаг

2.

3.

В поэзии – рядовой
И рядовой в медицине,
Труд продолжаю свой
И не пекусь о чине.
Мне отчизна дала
Высшее право на свете:
Делать её дела,
Быть за неё в ответе.
Родине присягал
У знамени – с автоматом,
Белый халат надевал –
Помня завет Гиппократа.
Быть бы до смертного дня
В должности гражданина –
И не отвергнут меня
Поэзия и медицина.
Гэты верш Аляксандра
Мельнікава даволі яскрава
гаворыць аб дзвюх галоўных
спраў яго жыцця –
медыцынскай дзейнасці і
паэзіі.

4.

Аляксандр Мельнікаў нарадзіўся ў вёсцы Васількі ў сям’і селяніна. Вучыўся ў
Галоўчынскай сярэдняй школе. Пісаць вершы і прозу пачаў ужо ў школе класе ў
пятым ці шостым. Вучні выдавалі рукапісны часопіс “Залаты ранак”, кіраўніком якога
быў выкладчык Васіль Дзмітравіч Гузаў. Але сур’ёзна напісаннем вершаў Мельнікаў
пачаў займацца пасля заканчэння інстытута.
Оттого ли, что много Васильев
Жило в ней испокон веков,
Оттого ли, что очи синие
Полыхали из-под платков,
Оттого ли, что в час полуденный
Распускались звёзды во ржи,
Или, может, казалось людям ,
С этим именем легче жить? –
Я не знаю.
Но мудрый, наверное, И пошло с его легкой руки –
Назвал родную деревню
Очень солнечно:
Васильки.

5.

У 1954 годзе Мельнікаў вызначае медыцыну вектарам
сваёй біяграфіі, каб служыць людзям, дабру. У салдацкім
шынялі, падараваным яму дзядзькам Сцяпанам, ён едзе ў
Ленінградскі санітарна-гігіенічны медыцынскі інстытут,
паспяхова здае экзамены і становіцца студэнтам першага
курса .
Ленінградскі медыцынскі інстытут Аляксандр Мельнікаў
закончыў у 1961 годзе і пачаў сваю мнагагранную
ўрачэбную і грамадскую дзейнасць. Працаваў на
Магілеўшчыне ў санітарна-эпідэміялагічнай станцыі,
выконваў абавязкі галоўнага ўрача, потым працаваў
санітарным ўрачом.
А.П.Мельнікаў больш 30 год працаваў на Магілёўскай
вобласці ў санэпідстанцыі па забеспячэнні гігіенічнага
дабрабыту нашай вобласці і некаторы час узначальваў гэту
прафілактычную ўстанову.

6.

Аляксандр Мельнікаў вельмі любіў сваю
маці, і таму пісаў шмат вершаў аб ёй
Низко кланяюсь, мама,
Спасибо тебе,
Что горела коптилка
В нашей избе.
Низко кланяюсь, мама,
Что , помня отца,
Ты растила упрямо
Наши сердца.
Низко кланяюсь, мама,
За улыбки внучат.
И за то, что густеет
Твой молоденький сад.

7.

1977г.
1980г.
1996г.
2000г.
Ад вершаў Мельнiкава дыхае блiзкiм, знаёмым, перажытым. Пачуцце
любвi да мацi, да родных мясцiн непрыкметна ўзнiмаецца да вобраза
дарагой i адзiнай Айчыны. Гэта пазiцыя, якую не здаюць, - пазiцыя
вернасцi грамадзянскаму доўгу i абавязку. У гэтым, бадай, галоўны
набытак паэта. Без гэтага немагчымы духоўны рост i рух у новыя
далечы жыцця.

8.

Белыничи
Над ним только месяц-обходчик
Да синие звёзды горят.
Но вслушайтесь –
Белые ночи
В названье посёлка звучат.
Печаль моя полнилась светом,
Когда в ленинградской ночи
Думал о самом заветном –
Белая Русь …
Белыничи …
Аляксандр Мельнікаў вельмі
любіў родную зямлю. Яго паэзія
прасякнута патрыятызмам і
любоўю да сваёй Бацькаўшчыны , да
любімай вёскі.
***
Я уже за себя не боюсь.
Это счастье ничто не отнимет.
Есть плечо, на которое обопрусь,
Есть земля, которая примет.
Это – мати моя Беларусь…

9.

Кожны прыезд Аляксандра
Мельнікава ў родную вёсачку
Васількі ператвараўся ў
сапраўднае свята не толькі для
родных, але і для ўсіх
аднавяскоўцаў.
Гэта родная хата
пісьменніка, уся ўбраная
снегам.
Вот и родимая изба.
Стоит, согрета снежным пухом.
Над ней кирпичная труба –
Избы обветренное ухо.
Из-под стрехи, как из-под век,
Окошек сонные глазенки.
О жизнь моя!
Мы свой разбег
От этой начали избенки.
Нас не один носил поток,
Но, как бы ни менялись русла,
Мы гордо помним :
Наш исток –
В криничном крае белорусском.